Veronique (32)
Bdsm-meesteres
‘In het begin vond ik het best moeilijk, dat je iemand in z’n ballen moet schoppen en dat-ie daarna loopt te huilen - van blijdschap. Dat klopt niet helemaal, dacht ik, maar nu voel ik me vereerd: dat ik het mag doen én dat diegene er gelukkig van wordt. Ik speel met iemands lichaam en geest. Apart, maar wel heel bevredigend.
Bdsm (de afkorting staat voor bondage, dominantie, sadisme en masochisme, red.) is geen kroketje dat je bij de Febo uit de muur trekt, je bouwt een vertrouwensband op. Ik weet bij mijn slaven hoe ver ik kan gaan; soms zit ik heel dicht op de grens en soms ga ik er net overheen. Met eentje heb ik zo’n goede band opgebouwd dat we na afloop uit eten gaan; niet meer als meesteres en slaaf, maar gewoon als vrienden. Normaal gesproken doe ik dat niet. Ik heb wel bdsm-dinnerdates, maar dan bepaal ik wat de slaaf mag eten en of hij überhaupt wat te drinken krijgt, en ik verneder ‘m bij de ober. Ik praat alleen in de gebiedende wijs en dan het liefst zo dat het hele restaurant kan meegenieten. Dat is wat ze willen op zo’n moment: publieke vernedering.
Toen het bedrijf waar ik werkte in 2011 failliet ging, heb ik in een jaar tijd 364 sollicitatiebrieven geschreven. Maar er was altijd wat: ik was te oud, te jong, had geen ervaring. Toen de WW ophield, moesten de rekeningen toch betaald. Een bekende vertelde over erotische massages met een ‘happy handshake’ op het eind. Na een gesprek in een massagesalon ben ik begonnen. Erotische massages waren toch niet echt mijn ding, maar toen ik op de zolder van die salon bdsm-spullen vond, was mijn interesse gewekt. Ik heb zelf veel op internet onderzocht. Meekijken met andere meesteressen is handig en leerzaam, maar je moet uiteindelijk jezelf erin kunnen leggen.
Sommige slaven willen alleen onlinecontact, die durven niet in mijn studio te komen. Het is natuurlijk ook goedkoper. Dan maken ze geld over op mijn bankrekening en pas als het erop staat, wordt er geskypet op de afgesproken datum. Afgelopen week had ik nog onlinecontact met iemand die kickt op laarzen; dan doe ik niks anders dan voor de laptop heen en weer lopen en opdracht geven hoe hij zich moet aftrekken.
Ik heb geen seks met mijn slaven, dat doet een meesteres namelijk niet. Maar waar ik woon, zijn de mensen zo bekrompen dat ze denken dat ik een dame van plezier ben. Want ja, bdsm valt tenslotte onder seks, zeggen ze dan. Niet dat ik een bordje bij de deur heb hangen, maar ik woon op het platteland en de verhalen gaan snel. In de stad zou dat misschien minder zijn, maar ja: het is hier wél heerlijk rustig. Bekenden zijn weleens voor me gewaarschuwd: weet je wel wat zij doet? Maar ik ben nog steeds dezelfde persoon als hiervoor, als ik op bezoek ga, loop ik echt niet met de zweep te zwaaien. Vroeger ging ik er nog op in: ik trek mijn kleren niet eens uit en ik verdien meer dan een dame van plezier. Maar nu denk ik: laat maar lullen, het zegt meer over jezelf dan over mij.’
Deze voorpublicatie uit het boek Why I love sex van Ralf Mitsch verscheen in Volkskrant Magazine. Het boek is inmiddels te koop, onder andere op whyilovesex.com. Tekst: Margot C. Pol. Fotografie en productie: Ralf Mitsch.