Mandy (39) & Bas (38)
Geven liveseksshows
Mandy: ‘Ik werd altijd al graag bekeken, alleen mijn ex niet. Dus toen ik Bas vier jaar geleden leerde kennen, zei ik: zullen we het gewoon een keer proberen? Na een hamburgertje bij de Febo hebben we de stoute schoenen aangetrokken. We mochten meekijken bij een liveseksshow in de Moulin Rouge op de Wallen. ‘Kunnen jullie dit?’, vroeg de eigenaresse na afloop, en wij zeiden: ‘Natuurlijk, dat doen we wel even.’ Nou, het ging voor geen meter, die eerste avond. De standjes waren niet goed, het liep niet mooi vloeiend in elkaar over… Wat wil je, je staat ineens op een podium met het publiek op een halve meter afstand. Toch vond ik het meteen hartstikke leuk.
Het is een taboe, absoluut. Mensen die komen kijken, willen het zien omdat ze het spannend vinden, maar tegelijkertijd schamen ze zich. Maar waarom? Je ziet het toch ook op televisie? Seks heb je alleen met je partner, hoor je ook nog steeds. Ook daar ben ik het niet mee eens; liefde heb je met je partner, seks kun je ook hebben met een ander. Maar als je een live- seksshow neerzet, moet je echt aanvoelen wat je partner wil. Je moet je kunnen overgeven, genieten – eigenlijk moet je het zelfs geblinddoekt kunnen, en dat kan alleen met je eigen partner. Ik heb me nooit geschaamd, dat vind ik ook zo mooi aan porno: het straalt kracht uit.
We hebben de shows altijd naast ons gewone werk gedaan: siliconenkitten. Dan zaten we overdag op de knieën met de kitspuit, keken we elkaar aan en zeiden we: vanavond mogen we wéér met de spuit aan de gang! Om kwart voor 5 ging de wekker en vaak lagen we pas om 3 uur ’s nachts weer op bed, soms sliepen we helemaal niet. Lange dagen, maar ik zou er een moord voor doen om het weer terug te krijgen. Op dit moment gaat het wat minder in de bouw, Bas zit tijdelijk in de zonnepanelen en ik doe administratief werk thuis, maar gewoon 24 uur per dag doen we waar we goed in zijn: vloeren kitten en seksshows geven, ja, dat mis ik enorm.’
Bas: ‘Al toen ik jong was zat ik naar pornofilms en seksboekjes te kijken. Vriendjes hadden dat helemaal niet. Ligt het aan mij, dacht ik, ben ik oversekst? Maar dat was het niet, ik was écht geïnteresseerd. Later kreeg ik een relatie met een meisje dat er anders in stond, en toen dat na zestien jaar uitging, was ik iemand geworden die nooit echt sprak. Ik was mezelf niet meer, tot ik Mandy leerde kennen. ‘Er mankeert niks aan jou’, zei ze, ‘wees gewoon wie je bent.’
Mijn ex noemt me exhibitionistisch, ze wil onze kinderen van 5 en 9 daar niet aan blootstellen. Zij vindt: seks moet je binnenshuis houden met de ramen en gordijnen dicht en de lichten uit. Ik heb mijn kinderen daardoor al heel lang niet gezien. Terwijl ik het zelf alleen maar mooi zou vinden als mijn kinderen later, als ze groot zijn, zichzelf kunnen uiten. Het maakt niet uit op wat voor manier, ik zal altijd achter hun keuze staan. Maar mijn ex heeft ook foto’s en films opgestuurd naar mijn ouders. Weet je wel waar je mee bezig bent, vroeg mijn moeder. Ze is blij voor me dat ik mezelf kan zijn, maar ze is ook bang dat anderen niks meer met me te maken willen hebben – nou, dan is dat maar zo. Ik ben veel mensen kwijtgeraakt, maar ik heb ook nieuwe vrienden gekregen, een groep mensen die zich nergens voor schamen. Dat vinden Mandy en ik heel belangrijk.
Er wordt veel van je verwacht in de seksindustrie, daar moet je wel tegen kunnen. Andere koppels overkomt het soms, maar wij zijn nog nooit van het podium afgelopen. Elke show een stijve lul – soms bellen de hostesses die toeristen meenemen vanuit Australië voor de zekerheid van tevoren op: werkt dat ene stel nog? We bouwen onze shows langzaam op; in het begin vond ik het vervelend als het publiek begon te roepen als het niet snel genoeg ging. Soms draaide ik me om en riep: kom het zelf maar even voordoen! Dan waren ze gelijk stil. Maar als ik nu op dat ronde matras lig en ik hoor ze juichen of ik loop door het publiek naar de kleedkamer en ze geven ons schouderklopjes, dan geeft dat een enorme kick.
Mandy en ik hebben samen ook een pornofilm gemaakt. Werden we door een grote opdrachtgever ineens niet meer geboekt omdat het bedrijf niet met seks geassocieerd wilde worden, terwijl we op de werkvloer gewoon aan het kitten waren. Heel jammer, wij duwen niemand die film in z’n mik, je vindt het pas als je ernaar op zoek bent. Maar of het nou op het gewone werk is of op het erotische werk, als ik bij Mandy ben, geniet ik duizend procent. Ik heb lang niet geweten wat liefde was, maar nu ik het heb, ben ik er zó blij mee.’
Deze voorpublicatie uit het boek Why I love sex van Ralf Mitsch verscheen in Volkskrant Magazine. Het boek is inmiddels te koop, onder andere op whyilovesex.com. Tekst: Margot C. Pol. Fotografie en productie: Ralf Mitsch.