Sinds zijn vriendin hem twee jaar geleden verliet, voedt taxichauffeur TAKO (39) zoon MAIKO (6) alleen op.
‘Ik ga verhuizen naar Engeland en ik neem Maiko mee.’ Mijn ex schreef het in een mailtje via de mediator, want sinds ze via een spelletje op internet haar nieuwe vriend had ontmoet, waren we niet echt meer on speaking terms – al hadden we de jaren daarvoor ook vaak ruzie. Het begon met een opeenstapeling van schimmige leningen en toen ik daarna ook nog mijn baan als taxichauffeur verloor, hadden we besloten vrijwillig de schuldhulpverlening in te gaan. We bleven vooral bij elkaar voor Maiko. En net toen we het financieel weer een beetje op de rit hadden, kreeg ze dus het lumineuze idee om weg te gaan. Alleen het huis van haar nieuwe vriend in Engeland moest nog even opgeknapt, daarna zou ze Maiko komen halen. Dan daag je me maar voor de rechter, mailde ik terug. Ondanks de financiële problemen, gaf de rechtbank me gelijk: ik kon een betere basis bieden. Onderweg naar de veerboot heeft ze afscheid van hem genomen met een grote doos cadeautjes. Voor zijn verjaardag kwam er weer zo’n doos, maar zelf kwam ze niet.
Maiko was 4 toen ze wegging, hij heeft het niet goed meegekregen. Daar heb ik nu profijt van, denk ik: hij mist z’n moeder niet echt. Toen hij in groep drie ’s avonds begon te huilen, vroeg ik om een doorverwijzing naar de kinderpsycholoog, maar achteraf bleek hij vooral zijn oude juf uit groep twee te missen. Gelukkig hoor ik van de mensen om me heen dat ik behoorlijk zorgzaam ben. Ik knuffel graag, lees elke avond voor en met koken heb ik geen probleem. Het zwaarst aan alleenstaand vader zijn, is het vinden van werk en alles wat daarmee samenhangt. Oppas regelen, op tijd thuis zijn, dat heeft me wel stress bezorgd. Ik ben lang werkloos geweest, pas sinds kort heb ik weer een studentenbaan als koerier, voor twee dagen per week.
Omdat ik een lichte vorm van autisme heb, krijg ik via de gemeente hulp om te leren hoe ik beter kan worden in het huishouden en slimmer kan plannen. Soms ben ik te perfectionistisch: dan verwacht ik dat Maiko al braaf kan meelopen in de supermarkt en netjes kan knutselen in plaats van een kwak verf op het papier te smeren. Naar ouderavonden neem ik onze thuisbegeleider wel eens mee. Twee horen meer dan een. Ik neem die gesprekken ook op met m’n telefoon, zodat ik ze kan doorsturen naar Maiko’s moeder, maar het duurt vaak weken voor ik een reactie krijg. Het contact verwatert steeds meer.
Ik woon in een buurt vol kinderen en gezinnen; Maiko rent naar buiten om te spelen en komt een halve middag later weer terug. Een tijdlang was ik jaloers op die ouders met hun dikke leaseauto, hun twee onder-één-kapwoning en hun jaarlijkse skivakantie. Met twee ouders is het nu eenmaal makkelijker om van alles te doen. Ik zou ook best wel weer een relatie willen, maar als je niet uitgaat omdat je de tijd of het geld niet hebt, dan gebeurt er ook niets natuurlijk. Nou ja, misschien zitten die stellen wel gevangen in hun hypotheek. Het was niet makkelijk, maar op advies van mijn ouders heb ik dat gevoel losgelaten. Het komt wel, of het komt niet.’
Tako’s achternaam is bij de redactie bekend.
Foto: Erik Smits