Ze is 32 jaar, werkt al vijftien jaar aan haar tv-carrière, heeft een toppositie bij Linda.nl en praat wekelijks op tv over sociale media. Dus waarom moet het dan ook over de váder van Marije gaan?
Eigenlijk zou dit een dubbel-interview worden, maar dat wilde Marije Knevel (32) niet. De pasbenoemde adjunct-hoofdredacteur van LINDA.nl is al vijftien jaar met haar eigen carrière bezig, van programmamaker bij MTV en Talpa tot chef online bij RTL Boulevard. Ook voor haar deelname aan de nieuwe Net5-talkshow Ladies Night, waarin ze wekelijks over populaire cultuur op sociale media vertelt, krijgt ze lovende kritieken; moet het dan wéér over haar vader, de EO-presentator Andries Knevel gaan?
Je wilt dat het nu over jou gaat. ‘Nou nee, dat klinkt helemaal awkward!’ Harde lach. ‘Weet je, ik ben wie ik ben. En mijn vader is wie hij is en ik ben supertrots op hem. Maar ik heb mijn eigen identiteit.’
‘Ze heeft tv-charisma’, zei presentator Özcan Akyol over Marije in de talkshow Pauw. ‘Heel veel energie. Ik vind haar symbool staan voor wat een goede talkshow moet zijn: energiek, goed ingevoerd; een absolute vondst, wat mij betreft.’
Nu, een dag na de opnames van de vierde uitzending en met alweer twee meetings achter de rug, zit deze vondst aan tafel in een hotel en drinkt cappuccino, het kenmerkend rode dip-dye-haar en haar enthousiasme zijn hetzelfde als op tv. ‘Toen ik werd gevraagd voor LINDA.nl vond de hoofdredacteur al dat Ladies Night wat voor mij zou zijn. O my god, ik ga een pilot opnemen met Linda de Mol, dacht ik. De eerste ontmoeting was fantastisch, Linda zei: ik ben ook zenuwachtig, en als je nog dingen moet leren over presenteren, gaan we daaraan werken, maar wie jij bent is al goed.’
Hoe combineer je dat: adjunct-hoofdredacteurschap en een talkshow? ‘Er zitten gelukkig 24 uur in een dag. Bij Ladies Night bedenk ik ook mijn eigen onderwerpen, doe de research, maak de foto’s en filmpjes. Als ik alles aangereikt zou krijgen, zie je dat ik alleen iets aan het presenteren ben, maar ik vind het leuk om van toegevoegde waarde te zijn. Gisteren had ik een item over twee zussen van 16 en 18. Toen bleek dat hun vader een hersentumor heeft, zijn ze alvast in trouwjurk gegaan, hebben ze de openingsdans met hun vader gedaan en heeft een cameraman alles vastgelegd. Als ze over tien jaar gaan trouwen, is hij er toch een beetje bij. Dat is heel Amerikaans, maar ik ben me erg bewust geworden dat het leven eindig is; je kunt iemand zó kwijtraken. Drie jaar geleden werd mijn vader doodziek door een legionellabesmetting. Als ik mensen kan meegeven dat je ook herinneringen kunt pre-creëren, dan vind ik dat fijn. Er mag weleens een lekker snackie tussenzitten, maar sociale media moeten geen lucht en leegte zijn.’
En waarom vertel je over de extreem ingesnoerde, transparante corsetjurk die Kim Kardashian droeg bij het MET Gala? ‘Kanye West heeft van zijn vrouw een sekssymbool gemaakt, hij moedigde haar aan: ga naakt poseren, kleed je sexy. En nu is hij in de Here en vindt: dat kan allemaal niet meer. Dat kan je als vrouw aan het wankelen brengen, maar ik vind het tof dat zij herkent dat het zíjn issues zijn die hij op haar projecteert. En dat ze die lekker bij hem laat liggen.’
Weet jouw vader wie Kim Kardashian is? ‘Ja, natuurlijk.’
De Kardashians, Temptation Island; het klinkt als een contrast met je christelijke achtergrond. Harde zucht. ‘Maar ik ben een 32-jarige vrouw die volgt wat ze wil volgen. Het voelt voor mij niet als twee aparte werelden.’
Vind je het vervelend dat ik het vraag? ‘Niet vervelend, maar de vraag is altijd: hoe kan het dat je bij RTL Boulevard hebt gewerkt, want je vader is Andries Knevel? Of: hoe kijk je naar geloof, want je vader is Andries Knevel? Terwijl ik denk: ja, maar ik ben gewoon Marije.’
Is het een voor- of een nadeel: Andries Knevel als vader? ‘Toen ik in 1987 geboren werd, presenteerde hij zijn eerste tv-programma – ik weet niet beter. Het is de meest fantastische, lieve, zorgzame vader die er is, mijn ouders hebben me altijd vrijgelaten in mijn keuzes. Op mijn 8ste stond ik al met een bandrecorder in ons dorp om mensen te interviewen. Niet vanwege mijn vader, maar omdat ik het zelf leuk vond.’
Geloof je? ‘Ik wíst dat het eraan zou komen! O god. Wat geloof voor mij is en wat ik ermee doe in mijn leven, is een ongoing journey. Nou, dat.’
Wil je daar iets van meegeven op tv? ‘Hoe kunnen we ergens het mooie van inzien, dat is meer wat ik wil uitdragen. Gewoon: blijdschap, positiviteit, inspiratie, maar dat hoeft van mij geen geloof te zijn. Ik hoop dat ik een vrolijke noot ben en dat mensen denken: leuk, ik heb er iets van meegekregen. Geluk staat wat mij betreft boven werk. En ik heb me het schompes gewerkt, ik heb echt, écht heel hard gewerkt…’ Ineens komen er tranen. ‘Hè, kak.’
Waarom raakt het je zo? ‘Geen idee. Ik ben gewoon superhard aan het werk, en dat is prima.’
Wordt die werklust misschien ook veroorzaakt door een gevoel van: ik ben mijn eigen persoon, en wat ik bereik, bereik ik zelf? ‘Ja, misschien is het onbewust een extra motivatie geweest om het alleen te doen. Ik vind het niet erg om een keer niet te eten of een nacht op de redactie te tukken zodat ik de volgende ochtend gelijk door kan beuken; dat is televisie maken en daar word ik gelukkig van. Je hoeft je geen burn-out te werken, maar als je iets fantastisch vindt; gá ervoor. Het ís toch ook fantastisch om een talkshow te maken? Mensen vermaak bieden, maar ook taboes doorbreken. Gisteren hadden we het over het gelijktrekken van salarissen van mannen en vrouwen, misschien is dat voor iemand nét het zetje om te denken: ik kom voor mezelf op.’
Als je op tv komt, beland je door sociale media als vrouw vaak in een vakje: lekker wijf, domme doos, heks. Hoe is dat voor jou? ‘Ik heb alleen maar leuke reacties gehad. Ik haal ’s ochtends vaak koffie bij mij om de hoek, en dan vind ik het mooi om er een extra af te rekenen. Dat iemand chagrijnig binnenkomt en dan hoort: er is al voor je betaald; ik heb daar zoveel lol van. En op sociale media doen onbekenden dat nu als het ware voor mij door allerlei lieve dingen te sturen. Ik probeer me wel eens op de achtergrond te houden, maar dit is gewoon wie ik ben: enthousiast, aanwezig. Accepteren is een zwaar woord, maar ik ben blij dat het gewaardeerd wordt.’
Foto’s: Hilde Harshagen