Deze mensen verlegden -soms noodgedwongen- radicaal de koers.
Van de een op de andere dag stopte de prijswinnende fotograaf An-Sofie Kesteleyn (29) met fotograferen.
‘De dag dat mijn eigen eetcafé Paulette openging, begin 2017, was de eerste dag van mijn nieuwe leven. Nooit meer wekenlang uit een koffer leven, nooit meer die onrust: misschien word ik straks wel gebeld en moet ik ineens voor een fotografieopdracht naar Singapore of New York. Vanaf die dag was ik officieel restauranteigenaar in mijn eigen dorpje in de Vlaamse Ardennen. Al was opnieuw beginnen niet zozeer een bevrijding als wel superstressvol. Een businessplan, leningen aangaan, al mijn gespaarde fotografiecentjes gingen eraan op. Ik heb het een beetje onderschat. Pas nu we anderhalf jaar verder zijn, besef ik echt wat dit nieuwe leven inhoudt. Als ik vroeger zomaar een week weg wilde om te fotograferen, dan kon dat, maar die vrijheid is nu verdwenen: ik ben eigenlijk altijd hier, recht onder de kerktoren van Ename.
Tien jaar ben ik fotograaf geweest. Niet zo lang, maar ik werkte in een gigantisch tempo, ik was ambitieus en toch ook altijd wel een beetje paniekerig of ik rond zou kunnen komen. Ik heb zoveel mooie plekken gezien, maar na die tien jaar merkte ik dat de verwondering weg was. Het werd bijna arrogant, zat ik op uitnodiging van Fotofestival Knokke een maand op de prachtigste plekken van Mexico City om werk te maken, kon ik alleen maar denken: wanneer mag ik weer naar huis? Altijd weg zijn, altijd alleen, ik wilde dat leven niet meer.
Misschien speelt mee dat er een agressief melanoom bij mij werd ontdekt toen ik 25 was. Ik ben niet doodziek geweest, maar het heeft me wel doen beseffen dat er meer is in het leven dan werken. En ik heb altijd een band gehouden met mijn dorp, waar ook mijn oma Paulette ooit een café had, dus toen er daar een horecapand vrijkwam, was dat een unieke kans. Vanuit Mexico stuurde ik een appje naar mijn vader: is dat pand nog beschikbaar? ‘Rustig’, stuurde hij terug, ‘je gaat je carrière toch niet zomaar opgeven?’
Het gaat goed, we zitten iedere avond vol en ik doe dit zeer graag. Ik heb alleen wel geleerd dat ik vroeger dácht dat ik hard moest werken, maar dat het nu nog veel erger is. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat ben ik bezig, op de dagen dat het restaurant gesloten is, ben ik kapot. Nee, zo romantisch als het klinkt, is het niet, opnieuw beginnen. Maar alles heeft z’n voor- en nadelen. Ik heb nooit geloofd dat je één carrière hebt voor de rest van je leven, er wachten altijd nieuwe avonturen. Als de baby straks komt, gaan we vier weken sluiten, daarna zien we wel weer.’
Foto: Erik Smits