Toen zijn vrouw voor de tweede keer kanker kreeg, wist interieurbouwer Ivo Maaskant (51) dat het verkeerd af zou lopen. Nu voedt hij zijn dochters ESTHER (11) en ROBYN (9) alleen op.
‘Op het schoolplein staan soms moeders te klagen dat ze als vrouw thuis alles alleen moeten doen. ‘Dat doe ik ook’, heb ik weleens gezegd. Toen keken ze me aan: ja, jij moet het écht allemaal in je eentje doen. Dat is het zwaarst, dat je continu bezig bent. Als ik thuiskom van de zaak, doe ik boodschappen, kook ik eten, breng ik de kinderen naar bed, ruim ik op. Voor je zelf op de bank zit, is het een uur of negen. Het gaat maar door, het kan nooit zomaar even een middagje niet, want dan staan er ergens twee kinderen te wachten. Ik denk dat ik dat nog zwaarder vind dan alleen verantwoordelijk zijn voor de opvoeding. Dat lukt wel. Toen mijn vrouw in 2013 te horen kreeg dat het longkanker was, wisten we dat het niet meer goed zou komen. Dat je twee kindjes moet achterlaten, zo jong nog, dat is je ergste nachtmerrie als ouder. En dat ik er alleen voor zou komen te staan, tja, dat zou taai worden, maar het was niet anders. Ik heb altijd paardgereden, dus haar invlechten kon ik al.
De oudste stond in het begin ’s nachts naast mijn bed: kijken of papa nog wel ademde. Ze zijn alletwee in therapie geweest. Verjaardagen, Kerst, feesten, dat is niet altijd leuk. Als ze op school voor Moederdag gingen knutselen, maakten ze iets voor oma, maar een jaar geleden heeft die een hersenbloeding gehad en is zij ook overleden. Nee, ze hebben het niet makkelijk, die twee. Ik heb de pech én het geluk dat ik een eigen interieurbouwbedrijf heb. Ze zoeken het allemaal maar uit, ik ga nu voor mijn kinderen zorgen: dat kan ik als eigen baas niet zeggen. Maar ik ben met het bedrijf verhuisd naar een plek vlak bij hun school en als ze uit zijn, komen ze daarnaartoe. Dat ze daar nooit over mopperen, vind ik knap. Misschien ben ik daar ook wel goed in: het positieve benadrukken. Je kunt blijven mokken, maar dat haalt niets uit, we moeten verder. We hebben sinds een jaar een hond, dat helpt ook. De oudste gaat volgend jaar naar de middelbare school. Hoe ik dat ga doen als ze vriendjes krijgt en zo – nog geen idee. Ook dat wordt een uitdaging, maar seksuele voorlichting is ook lastig als je met z’n tweeën bent, dat was met een moeder niet heel anders geweest.
Je hoort bijna nooit iets over alleenstaande vaders, ik vind dat vreemd. Zou het komen doordat we bij dit soort onderwerpen nog in het verleden leven? Overlijden van de partner was vroeger, net als een scheiding, vooral heel erg voor de vrouw, want die bleef alleen achter zonder inkomen. Maar nu heeft bijna iedere vrouw een baan en zit er niet meer zoveel verschil tussen mannen en vrouwen. En toch hoor je vooral verhalen over alleenstaande moeders.
Mijn vrouw was net geopereerd aan borstkanker toen we erachter kwamen dat ze zwanger was van de eerste. We moesten kiezen, zeiden de artsen: of een abortus of geen chemo na de operatie. Gelukkig bleek die keus uiteindelijk niet nodig, na de operatie was de borstkanker weg. Zo werd onze oudste geboren. En toen? We wilden graag nog een tweede, maar iedereen zei: is dat wel verantwoord, wat als het terugkomt? We zijn er toch voor gegaan. Ik moet zeggen: ik ben ongelofelijk gelukkig dat er nu twee kinderen zijn. Nu hebben ze elkaar.’