10 jaar worden in Nederland – hoe wordt dat gevierd? Deze week aflevering 2 in een serie: Cederinhyo en zijn vriendjes gaan trampolinespringen in Almere.
MARGOT POL, MIRJAM SCHOTTLNDREIER
‘Ik zeg je eerlijk: ik doe het liever niet, een feestje met andermans kinderen op deze plek. Néé Souffian, niet van zo hoog naar beneden springen!’
Jennifer Nijman-Belfor (36, verzorgende van dementerende ouderen) was liever naar de indoorspeeltuin gegaan, maar dat vond zoon Cederinhyo toch écht te kinderachtig. En dus staat de jarige, tevens linksvoor bij SC Buitenboys, deze middag in januari klaar bij Jumping Jack Almere: vroeger tennishal, nu ‘urban trampoline en freerunpark’. Zijn moeder springt mee, net als zus Morjenshya (14), die eigenlijk moest voetballen maar van de trainer vrijaf kreeg en ook vader Cedric Belfor (38) is er; zijn ochtenddienst als platformmedewerker op Schiphol (half vier op, drie uur thuis) heeft hij vandaag geruild met een collega. Ook vanochtend kon hij er dus bij zijn toen Cede het traditionele Belfor-Nijman-verjaardagsontbijt kreeg, met luxe broodjes, een blikje rode Fernandes en een gekookt ei. Want ja: je wordt natuurlijk maar één keer 10 jaar, een leeftijd die in Surinaamse kringen als kroonjaar groots, en dus sámen gevierd wordt.
Vooraf mocht Cede kiezen: een groot verjaardagscadeau of een partijtje. Je moet als gezin nu eenmaal slim met geld omgaan, dus toen Cede voor het feestje koos, bedacht moeder Jennifer: dan wel op dinsdag, als je bij Jumping Jack gratis een uur extra mag springen voor je kaartje à 17,50 euro per persoon. Als gezinsboekhouder heeft Jennifer zich danig voorbereid. ‘We hebben natuurlijk een gewone spaarrekening bij de bank, maar we doen ook aan kasgeld.’ Bij dit kasmoni-systeem, een spaargewoonte uit Suriname, wordt met een groep familieleden of andere vertrouwelingen een vaste som geld per maand ingelegd en door één van de deelnemers bewaard, gewoon thuis in een doosje. Op welk moment je de totale som geld uitgekeerd wil krijgen, kunnen de deelnemers (het zijn meestal vrouwen) zelf aangeven: handig als er bijvoorbeeld een dure verjaardagsmaand aankomt.
De financiële discipline (vader Cedric: ‘Ik geef geen geld uit dat ik niet in mijn zak heb’) is sowieso groot in huize Belfor-Nijman. Daaraan kleven ook pedagogische voordelen. Jennifer: ‘Cede heeft geen telefoon, dan gaat hij dáár de hele dag op zitten kijken in plaats van in zijn boeken. En waarom een 6 of 7 halen als het ook een 9 kan zijn?’ Cedric heeft bovendien geen zin om zijn zoon telefonisch achter de broek te zitten. ‘Hoezo ga ik hem bellen? Hij weet hoe laat hij thuis moet zijn voor het eten.’
Na de bestemming volgde de volgende uitdaging in de verjaardagsvoorbereiding: de gastenlijst. Cede leverde een papier in met honderd kinderen erop. Dat kon natuurlijk niet: acht was maximaal. ‘Vraag gewoon wie jou ook gevraagd heeft’, adviseerde vader Cedric pragmatisch, en zo staan deze middag (voetbal)vriendjes Justin, Demian, Jhamy, Jimmylio, Nienke, Musa, Souffian en Amalitia te popelen bij de entree. Allemaal zijn ze al eens eerder in dit trampolineparadijs geweest, al geeft niet iedereen elk jaar een partijtje; wat niet gaat, dat gaat niet. Maar vandaag wél: jas in de kluis, schoenmaat en voorkeurssnack doorgeven (‘Zesendertig! Frikandel!’), sokken met extra grip aan, gele bandjes om en gáán. Joelend rennen ze de grote, koude hal in. Van de Fun Zone met aan elkaar geschakelde trampolines via de Free Run Area naar de Foam Pit, waar zachte nep-basaltblokken liggen zodat je zonder gevaar kunt omkiepen van de evenwichtsbalk die erboven hangt.
In 2017 belandden volgens VeiligheidNL achtduizend mensen op de spoedeisende hulp na een ongeluk met een trampoline; thuis of in een trampolinepark. Een week vóór Cedes feestje brak een 19-jarige jongen bij Jumpsquare Veghel nog twee nekwervels doordat hij na een dubbele salto op zijn hoofd landde: niet in de stapel grijze piepschuimblokken van de foampit, maar op de harde ondergrond daarónder. Hoe lang de jongen in een rolstoel moet blijven zitten, is nog niet duidelijk. Ook bij Jumping Jack Almere staat de rolstoel klaar: stilletjes in een hoekje achter de Free Run Area. Ze hebben ‘m bijna nooit nodig, vertelt instructeur Mark Patist. Alle kinderen krijgen vooraf een instructiefilm te zien, bovendien staan er op een rustige middag als deze vier instructeurs in de hal te kijken of niemand gevaarlijker doet dan toegestaan. ‘Er gaan hier in Almere zoveel feestjes naar Jumping Jack’, zegt vader Cedric, ‘als het zo populair is, moet het wel veilig zijn, toch? Maar als ouder moet je zelf ook wel een beetje opletten.’ En hij springt net zo fanatiek als de kinderen terug de Dodge Ball Area in, waar onder het maken van gigantische sprongen trefbal gespeeld wordt – of andersom. ‘Bewaak hem met uw leven’, had zus Morjenshya semi-serieus tegen haar vader gezegd toen hij haar iPhone 5, zelf bij elkaar gespaard, in zijn zak stak zodat niemand erbovenop zou springen.
Vanochtend heeft Cederinhyo een kaarsje opgestoken voor zijn zusje
Ooit was dit gezin groter. Maar op 19 juli 2016, ruim een maand nadat ze een andere 10de verjaardag hadden gevierd, gebeurde er het allerergste. Middelste zusje Diornyschya, net 10 geworden, verdronk in een van de vele meertjes van Almere Buiten, vlak achter het ouderlijk huis. Hoe het precies gebeurd is, weten haar ouders niet: Dior speelde buiten met vriendinnen en omdat het zo warm was wilden ze pootjebaden. Ruim acht maanden na de ramp richtten Jennifer en Cedric de Stichting Diornyschya Belfor op om geld in te zamelen en er zo voor te zorgen dat kinderen uit andere gezinnen die geen geld hebben voor zwemles, dat tóch krijgen. Jennifer: ‘Er is hier veel schaamte. Ook bij de mensen in die mooie koophuizen verderop is er geldgebrek: die kunnen nét de hypotheek opbrengen, maar 150 euro per kind voor zwemles zit er niet in.’
Cede heeft vanochtend een kaarsje aangestoken voor zijn zus, zoals elke dag. Ze denken niet méér aan Dior op deze dag dat ook het jongste gezinslid 10 wordt, want ze denken altijd al aan haar. ‘Ons mooie lieve meisje’, zegt vader Cedric. ‘Het is een hap uit ons hart.’ Het verdriet komt en gaat, afgelopen Kerst was moeilijk. Gezellig koken en eten viel moeder Nijman zwaar, ze was lusteloos en down. Maar je moet door. ‘Dior had gewild dat we lol zouden maken’, zegt ze nu.
‘Meneer, hoe lang hebben we nog?’ Cede en Jimmylio rennen met rode wangen van opwinding langs. ‘Nog een half uur’, antwoordt instructeur Patist, ‘dan is de tijd om.’ ‘Dan al!’ roept Jimmylio. ‘Ben je niet moe, gek?’ roept Patist terug. ‘Jawel’, zegt hij, ‘maar ik had het niet eens gemerkt!’
De jarige krijgt van iedereen een cadeaubon van Intertoys
‘Vet jammer’, zegt Jhamy, als door de speaker schalt dat de tijd van ‘de jumpers met de gele bandjes’ erop zit. In de versierde feestruimte met ballonnen, gekleurde bekers en rietjes is het tijd voor friet en frikandellen, maar eerst even bidden. ‘Weet je nog, Souffian had laatst patat met appelmoes, dat vond hij een van de lekkerste sausjes’, zegt Amalitia. ‘Appelmoes is geen saus’, zegt Nienke. ‘Oké, wie gaat er straks thuis op z’n Playstation’, roept Jimmylio. Na de friet volgt slagroomtaart met vuurwerkkaarsen. De jarige krijgt van iedereen een cadeaubon van Intertoys (‘Lieve Cede’, leest hij voor, ‘gefeliciteerd met je verjaardag, liefs Demian.’ Gever en ontvanger geven elkaar een boks). En dan is het half zeven. Ouders halen zoals afgesproken hun kinderen op, iedereen geeft netjes een hand aan moeder Jennifer, bij de kluisjes zijn naar goed gebruik een paar codes vergeten. ‘Tot morgen!’ Deuren slaan dicht, auto’s starten, dan is het weer stil in de hal. Geen breuken, geen bloedneuzen, geen ongelukken, geen rampen; er is niets bijzonders gebeurd op het feestje van Cederinhyo Belfor. Gelukkig maar.
Fotografie: Ivo van der Bent