Truus (91) zoekt verkering, liefst met een marinier. Ze houdt van haken, sjoelen en Sisi drinken. Wel belangrijk is dat de liefde vanuit vriendschap ontstaat. En wat ook mooi zou zijn: dat die marinier een beetje jong is, zeg 65, dan kan hij haar rolstoel duwen.
Een paar jaar geleden was Albardina Geertruida Borgman, zeg maar Truus, nog gewoon getrouwd. Maar toen brak ze haar heup, kwam ze in het verzorgingshuis terecht en ging haar echtgenoot ’s nachts op straat zwerven. Kort daarna woonde hij in hetzelfde huis als zij, maar dan op de psychogeriatrische afdeling waar Truus hem, haar bloedeigen man, hand in hand zag rondlopen met een andere vrouw. Uit kwaadheid reed Truus ze met rolstoel en al aan – waarna ze niet meer zonder begeleiding op de afdeling waar hij zat mocht komen. Kort daarna overleed hij.
‘Mijn oma is gewoon iemand die van aandacht houdt’, denkt fotograaf Renate Beense (41), ‘en dat mist ze nu. Haar man was zo maf als een deur, waarschijnlijk door de dementie, maar ze vond hem het einde. Ze wil graag iets beleven. Dik in de tachtig zijn ze nog samen op busreis naar Spanje geweest.’
Andere hobby: mondharmonica spelen als er bezoek komt. Of tenminste: doen alsof. ‘Dan zegt ze dat ze Bij ons in de Jordaan speelt, maar dat is helemaal niet zo, ze blaast maar wat. Truus houdt wel van een beetje toneel. Met doodgaan is ze alleen bezig als ze zich verveelt.’
Dat dreigt soms te gebeuren in het verzorgingshuis waar ze woont; verveling en eenzaamheid liggen op de loer. ‘Zal ik dan maar een man voor je zoeken, oma?’, vroeg Beense uiteindelijk. Ze heeft het nog nagevraagd, maar het verzorgingshuis organiseert niets om bewoners uit verschillende vestigingen met elkaar in contact te brengen. Het verwondert haar. ‘Dan leef je zó lang, maar wat is nog de lol?’ Ze merkt zelf ook hoe lastig het is iemand te ontmoeten, en oma’s kunnen niet eens tinderen. Dus heeft ze een Facebookpagina gemaakt waar ze foto’s van Truus plaatst; is iemand serieus geïnteresseerd, dan bemiddelt Beense bij het contact. Waar de eerste date vervolgens zal plaatsvinden, is alleen nog even onduidelijk; ze mag niet in haar eentje naar buiten.
‘Het is heftig hoe je van de ene op de andere dag in een ander leven terechtkomt, alleen omdat je je heup breekt. Mijn oma houdt nogal van kitsch, maar toen ze hier kwam moest bijna alles weg. Haar kamer deelde ze tot voor kort met een andere bewoonster, tussen hun bedden hing een gordijn. Laatst zat ze met de werklui in het tehuis te flirten; ze waren de helft van haar leeftijd, maar het kon haar niets schelen. Misschien hoopt ze dat er bij een nieuw huwelijk ook een nieuw huis hoort en ze hier weg kan. Het klassieke verhaal, eigenlijk: iedereen in een relatie hoopt dat de ander hem gelukkig gaat maken.’
Met haar vorige fotoserie (over het leven van haar niet bepaald alledaagse vader) won ze onder meer de eerste prijs van het Internationaal Fotofestival Leiden. Heeft Beense niet het gevoel dat ze nu haar oma een beetje gebruikt als onderwerp? ‘Ze belde me vroeger weleens op: ‘Renate, ik heb een Carmenkrulset voor je: mag je hebben voor 20 euro.’ Er is wel verwantschap tussen ons, maar het gaat niet heel diep. Daarom kan ik haar goed fotograferen, bovendien: ze heeft hier zelf ook iets aan.’ Met zo’n familie heb je verder geen onderwerpen meer nodig, zou je zeggen. Maar, zegt Beense, eigenlijk gaan haar series niet over haar familieleden alleen. ‘Fotografie is een constante zoektocht naar identiteit. Wie ben ik? Waar komt mijn karakter vandaan? Deze foto’s gaan ook over mij.’
Vrijgezelle heren (65-80 jaar) op zoek naar vriendschap en eventueel meer kunnen contact opnemen met Renate Beense via: truuszoektverkering@gmail.com
Fotografie: Renate Beense